In een tijdsbestek van 40 uur zo’n 26 uur doorbrengen in een bus, dat doe je niet voor de lol. André Hazes die voor de tiende keer zingt dat hij van Oranje houdt om zijn daden en zijn doen, de zweetvoeten en het gesnurk van je buren: daar ben je na een tijdje wel klaar mee. Maar mán, wat was Lyon-uit een belevenis.
Woensdagavond verzamelden zo’n 500 gespannen koppies zich in Amsterdam om met de bus af te reizen naar Lyon. We blikten nog eens terug op de heenwedstrijd en verzekerden elkaar er keer op keer van dat dit toch echt niet meer fout mocht gaan.
Ook dat we na 13 uur in de bus geen Zuid-Frans zonnetje zagen, maar zeiknat regenden, kon de stemming niet verpesten. Vanaf het meest afgelegen gebied van de stad reisden we per tram en metro naar het centrum, waar wat gegeten, gedronken en gezongen werd. Ondertussen bleven we maar tegen elkaar zeggen dat het allemaal goed zou komen.
Met hartslag 200 gingen we allemaal veel te vroeg richting het stadion, waardoor we ruim 2 uur voor de wedstrijd al binnen waren. Tien keer naar de wc en een heleboel gezang verder, gingen we dan eindelijk van start.
En toch waren we er allemaal stiekem niet helemaal gerust op. Hoewel we bij Atlético Madrid – Real Madrid hadden gezien hoe bevrijdend een uitgoal kan zijn, lieten we ons niet gek maken bij de 0-1 van Dolberg. Het ‘wij gaan naar Stockholm toe’ werd bewaard tot na de wedstrijd en dat was maar goed ook. Wat was het afzien van de 42e tot en met de 93e minuut. Wat gingen die tegengoals er weer veel te makkelijk in.
Maar wat een euforie na dat laatste fluitsignaal. De oude garde die fluisterde: “Dat we toch nog een Europese finale mee mogen maken, misschien maken we dit wel nooit meer mee…” En mijn eigen generatie (ik ben 2 maanden na Ajax’ laatste Europese finale geboren) die dolblij was om voor het eerst mee te gaan maken waar al die oudjes al zo vaak over hadden verteld. Schitterend.
Matthijs de Ligt die vervolgens uit volle borst “Waar komen joden toch vandaan?” inzette, Justin Kluivert die zich geen raad wist toen hij een liedje moest zingen en uiteindelijk met natte oogjes “Dit is mijn club” inzette. Ze maakten de avond helemaal af.
Vol adrenaline maar doodmoe plofte iedereen rond half 1 in de bus. Het vertrek naar Amsterdam liet nog even op zich wachten, omdat één druiloor de pendelbussen terug richting de stad had genomen, in plaats van in onze bus was gestapt. Om 1 uur kon dan eindelijk koers gezet worden richting Amsterdam, maar niet voor lang. Een kapotte airco hield ons nog een tijdje aan de kant. Om 2 uur vervolgden we onze weg en werd er op steeds meer plekken in de bus gesnurkt. Pas rond half 12 ’s ochtends, bij het binnenrijden van Nederland werd er weer wat leven gesignaleerd in de bus. Althans, met een slaperig hoofd werd de 4G weer ingeschakeld en er werd nog eens nagenoten van de wedstrijd met de nodige foto’s en filmpjes.
Rond half 3 ’s middags was Amsterdam weer in zicht en werd in de bus met onze laatste krachten nog een laatste keer “We gaan naar Stockholm toe” ingezet. Ook ik ga naar Stockholm toe, maar dan wel mooi met het vliegtuig :).