Mido vertrekt bij Ajax. Dat liet hij weten in een afscheidsbrief, die in handen is gevallen van De Pers. En aangezien wij niet doen aan privacy staat de brief hieronder afgedrukt.
Lief Ajax
Als je dit leest, ben ik al weg. Vertrokken uit je leven. Ik heb mijn spullen bij elkaar gezocht, mijn koffer in de achterklep van mijn Ferrari gegooid en nog een laatste keer in de achteruitkijkspiegel naar de Arena gekeken. Ja, je mag best weten dat ik huilde. Je hebt me pijn gedaan, Ajax.
Ik dacht dat je van me hield. Vier maanden geleden belde je me met de vraag of ik terug wilde komen. Sterker nog: je smeekte het me. Je zei lieve woordjes tegen me. Je vertelde dat je me miste. We disten oude verhalen op. Romantische herinneringen. Weet je nog? Die keer dat ik Zlatan Ibrahimovic een schaar naar zijn harses gooide? En die keer dat ik Ronald Koeman de slechtste trainer van de wereld noemde? En o ja, die keer dat ik met knallende ruzie vertrok naar Spanje? Ach, dat waren nog eens tijden.
Natuurlijk kwam ik naar je terug. Ik wilde er voor gaan. Voor de volle 100.000 procent. En nee, dat kwam heus niet alleen maar omdat er geen enkele andere vrouw meer in me geïnteresseerd was. Jij en ik, dat moest wat worden. Ik beloofde je juweeltjes van doelpunten en boeketten vol zegezuilen. Dat was geen grootspraak. Ik meende het. Ik ben de beste spits van de hele wereld. Altijd al geweest trouwens.
Maar jij gaf me geen kans, Ajax. Ik had mijn tandenborstel nog niet in je badkamerkastje gelegd of je zei al dat ik een dikke kop gekregen had. En een dikke buik. En een dikke reet. Dat was zó oneerlijk. Ik ben niet dik, ik ben gewoon een beetje stevig. En het lag ook aan die voetbalbroekjes die ik van je aan moest. Die hobbezakken maakten me minimaal twintig kilo zwaarder. Vraag het maar aan meneer Jol. Al weet ik niet of hij nog met je wil praten nadat je hem eruit hebt geschopt.
Zes keer mocht ik opdraven van je. Zes keer – was ik daarvoor teruggekomen? In ieder interview zei ik dat ik mezelf voor de volle 125.000 procent zou geven voor je, maar je deed gewoon alsof je me niet hoorde. Ook niet toen ik de inzet verhoogde naar 150.000 procent. Je liet me wegkwijnen op een strafbankje, wedstrijd na wedstrijd. Ik herinner me een avond in Almelo. Het was daar zo koud dat ik zelfs aan mijn eigen speklaag en drie trainingsjassen over elkaar heen niet genoeg had. Maar ik mocht niet eens warmlopen. Anderhalf uur keek ik daar toe hoe het gras groeide. En zelfs dat gebeurde niet.
Tot overmaat van ramp stelde je een nieuwe trainer aan die deed alsof ik er niet was. Ik weet niet waar die meneer De Boer vanonder zijn wenkbrauwen allemaal naar kijkt, maar mij zag hij in ieder geval niet staan. Ja, die ene keer toen hij een adresje wilde voor lekkere kebab, maar dat telt niet.
En o ja, dat zakgeld dat je me gaf. Drieduizend euro per wedstrijd? Geef dan niks. Wat kun je vandaag de dag nog met drieduizend euro? Een speelgoed-Ferrari kopen? Een kwartiertje stappen? Vijf minuten internetshoppen?
Ik hield van je Ajax, die hele vier maanden lang. Net als ik dat deed van Celta de Vigo, Tottenham Hotspurs, AA Gent, Olympique Marseille, AS Roma, Middlesbrough, Wigan Atlethic, Al-Zamalek, West Ham United, Miss België en al die andere vrouwen die ik heb bemind.
Het is uit. Zoek me niet.
Een laatste zoen,
Mid0
