Als vijftiger blijk je er allerlei nieuwe ongemakken bij te krijgen en de mooiste ondervind ik momenteel: slapeloosheid. Als half Nederland ligt te dromen van één lange 130-kilometer-per-uur-A2 zonder flitsers tussen Utrecht en Amsterdam, lig ik nog na te genieten van de invalbeurt van Arek Milik tegen Feyenoord. Tenminste, die schijnt er geweest te zijn. Ik had even met mijn vermoeide ogen zitten knipperen en het was alweer voorbij. En als een hamsterende eekhoorn in de boom achter ons huis een mitrailleursalvo van vallende eikels op het golfplaten dak van het schuurtje van de buren afvuurt, dan word ik daar niet wakker van, ik bén het al. We gaan eraan, dacht ik heel even, zo hard klonk het. Maar verder had niemand het gelukkig gehoord.
Een belangrijk kenmerk van slapeloosheid is dat je er na een tijdje natuurlijk helemaal doorheen zit. Vervolgens ga je opvallend genoeg ruzie maken met de mensen waarop je het meest gesteld bent, omdat die je even niet meer lijken te begrijpen, of die jíj niet meer begrijpt. Zij liggen dan ook zware werkdagen gewoon van zich af te snurken, als jij om 03:30 uur nog ligt te bedenken wat je bij Wordfeud tegen een Nederlandse Canadees nu weer met die altijd lastige Q en Y aanmoet. Woensdagavond heb ik dan ook doodmoe anderhalf uur scheldend en tierend voor de TV gezeten. Feyenoord – Ajax, voor de beker. Toch al zelden een potje om rustig van te worden.
Allereerst vanwege het feit dat Ajax weer eens legio kansen in De Kuip liet liggen. Echt niet normaal. Als je de mogelijkheid krijgt in het stadion van je aartsvijand in je…
Lees verder op: Ron Schiltmans.nl Ajax nieuws Column Ajax1.nl
