Toen de loting bekend werd en Legia Warschau uit de koker kwam, was het enthousiasme groot en waren de vliegtickets snel geboekt. Een goedkoop tripje naar een mooie stad. Legia-uit zou mijn eerste Europese awayday worden.
Waar ik even geen rekening mee had gehouden, was de reputatie van de Legia-supporters. Ajax waarschuwde en een collega vertelde me daarnaast dat 150 ADO-supporters ook af zouden reizen naar Warschau. Al met al werd ik een beetje gespannen voor het tripje naar Warschau en niet eens zozeer voor de wedstrijd zelf. Mijn gevoel werd bevestigd toen donderdagochtend de berichten binnen kwamen dat een groep Ajax-supporters was aangevallen in een kroeg. Maar mijn reisgezelschap, bestaande uit m’n vriend en nog twee vrienden van ons, verzekerde me keer op keer dat er niets zou gebeuren zolang we het zelf niet op zouden zoeken.
Op Twitter kreeg ik meer reacties met ‘stay safe’ dan ‘veel plezier’, wat ook niet meehielp. Maar toen we rond 10 uur donderdagochtend in het centrum van Warschau aankwamen, bleek er weinig aan de hand. We wandelden naar het stadion om om te wisselen, en kwamen voldoende politie tegen om het plukje ADO-supporters dat ook aanwezig was bij ons vandaan te houden, mocht dat nodig zijn. Maar er gebeurde helemaal niets.
We namen de bus terug naar de stad, lunchten voor een habbekrats met vier personen en genoten van de zon op het balkon van ons appartement. Het was plotseling 11 graden en de lucht was strakblauw. Dit was hoe ik me zo’n Europese awayday had voorgesteld en ik had het enorm naar m’n zin.
Na het avondeten vertrokken we naar de bussen die Ajax had geregeld voor ons om veilig bij het stadion aan te komen. Daar werd ik toch weer een beetje gespannen. Er werd wat geprovoceerd richting het groepje ADO-supporters dat blijkbaar van onze verzamelplek wist, richting de Poolse politie en elke vrouw die we onderweg tegenkwamen werd uitgemaakt voor ‘kurwa’ (hoer). Ik zat niet helemaal op m’n gemak, maar de aanwezigheid van drie busjes ME per bus, zorgde er al snel voor dat ik me geen zorgen meer maakte.
Rond zeven uur kwamen we aan bij het stadion en rond kwart voor 8 was iedereen binnen. Ik keek om me heen en zag al snel dat er geen enkele mogelijkheid was voor de Legia-supporters om bij ons te komen. Er waren voldoende hekken en goed uitgeruste beveiliging daarnaast. De beveiliging daargelaten, voelde het eigenlijk als iedere andere awayday, in positieve zin.
Het was inmiddels afgekoeld tot rond het vriespunt, dus we kregen wat koude tenen, maar verder was het goed te doen. Linksonder ons zaten de ADO-supporters en er gingen heel wat middelvingers over en weer. Ook ‘kanker Den Haag’ was helaas vaak te horen en toen het tot muntjes gooien kwam, greep de veiligheidscoördinator goed in: “Hee, Ajax staat daar te spelen en hen moet je aanmoedigen. Jullie zijn veel te druk met die mensen van ADO, laat ze.” Het hielp voor even.
Er werd mijns inziens iets te veel geprovoceerd. Over de hele wedstrijd genomen denk ik dat er bijna net zo veel over ADO en Legia is gezongen als over Ajax en dat is zonde. Na de wedstrijd moesten we lang wachten en kwam een grote groep Ajax-spelers nog even terug om ons te bedanken. De sfeer was top.
De bussen stonden weer klaar om ons terug te brengen naar het centrum, waar we rond kwart over twaalf moe maar voldaan aankwamen. Mijn reisgezelschap had gelijk gekregen: als je het niet opzoekt, is er niks aan de hand. We zijn letterlijk geen Legia-supporter tegen gekomen in het centrum. Een volgende keer laat ik me dan denk ik ook niet meer zo snel gek maken. Ik heb het prima naar m’n zin gehad en na een goede nachtrust gaan we vandaag nog een dagje Warschau verkennen. Vanavond vliegen we terug naar huis. Wat mij betreft: op naar de volgende Europese awayday!
