In tranen naar de Champions League. Niet eens zozeer door de knappe prestatie die Ajax op de mat legde, maar vooral door wat er in Kiev gebeurde dinsdagavond. De dag verliep rustig, tot een uurtje of 19.00. We deden rustig wat sightseeing in de stad en besloten ons daarna naar de door Ajax aangewezen verzamelplek te begeven.
In de taxi ernaartoe hoorden we al dat er helemaal geen politie was en dat er al wat klappen waren gevallen. Bij aankomst leek de kust echter veilig en besloten we wat te eten bij een café in de buurt. Daar waren eigenlijk wat te veel Ajacieden voor het goede en toen we hoorden dat er 200 man van Dynamo rondliep om te vechten, stond ik doodsangsten uit. Gelukkig gingen de meesten Ajacieden snel weer weg, waardoor we rustig in een taxi konden stappen naar het stadion. Terwijl we doodsangsten uitstonden, tweette Ajax lekker op tijd: “Kom toch maar niet naar de eerder genoemde verzamelplek. Vermijd deze alsjeblieft.” Thanks, Ajax…. Ondertussen lag er al iemand in het ziekenhuis…
Anderhalf jaar geleden was ik ook naar Legia Warschau en schreef toen dat er niet zo veel aan de hand was, zo lang je het gedoe zelf maar niet opzocht. Dat was toen ook zo, maar in Kiev was het allemaal anders. Uiteindelijk arriveerden wij veilig bij het uitvak, waar de pet rondging voor de jongen die in het ziekenhuis beland is en daar nog een paar dagen moet blijven. We kwamen veilig aan het in het uitvak, waar ook Edwin van der Sar aanwezig was. Uiteraard gingen we verhaal halen bij de algemeen directeur. Die naar mijn idee niet heel begripvol reageerde. Ik mag hopen dat er even goed geëvalueerd gaat worden door Ajax en de betrokken partijen, want hier werd met levens gespeeld.
Even later ging het nogmaals los: bier en aanstekers kwamen naar beneden, waarna vuurwerk zo’n 2 meter naast me ontplofte. Ik rende naar de bovenkant van het vak, waar het veiliger was en barstte in tranen uit. Toen was Van der Sar er opeens als de kippen bij om me te troosten. Het bovenste gedeelte van het vak was overdekt, waardoor het iets veiliger was, maar echt op m’n gemak zat ik niet. Zeker niet toen vlak voor de aftrap diverse Dynamo-supporters over de hekken heen klommen en met stoelen begonnen te gooien.
De eerste helft is zo’n beetje compleet aan me voorbij gegaan. Ik veegde nog wat tranen weg en zat te trillen van spanning. Wetende dat we na 90 minuten toch ook weer het stadion uit moesten en het was nog maar de vraag hoe dat geregeld was. Na een tijdje werd ik toch iets rustiger. Hoeveel soms slechts een gammel hek ons van de Dynamo-supporters scheidde, kon ik een beetje tot rust komen en van de wedstrijd genieten. Ajax maakte het weer veel te spannend, maar na 90 minuten was de ontlading enorm. CHAMPIONS LEAGUE IN AMSTERDAM!!
Eigenlijk pas voor het eerst die avond kwam het hele uitvak een beetje los en werd er volop gezongen en feestgevierd. Voor het eerst in jaren de Champions League in! Het werd wel een kort feestje met de spelers, die van de aanwezige politie niet te dichtbij mochten komen. Al snel daarna werden wij het uitvak uitgestuurd en stonden we te wachten om vervoer terug richting de stad. Nog even met m’n hart in m’n keel, maar dit bleek gelukkig allemaal beter geregeld. Drie bussen die ons via verschillende routes in het centrum brachten, waarna we veilig terug konden naar ons hotel.
Op het moment van schrijven lig ik in bed, even bij te komen van deze dag. Hoewel het hier inmiddels 1.30 is, denk ik dat slapen er nog even niet in zit, door alle adrenaline. Het besef begint te komen: we gaan de Champions League in! Ondanks alles vanavond: ik heb er zin in.
