Vorige week werd Hakim Ziyech bijna hartstochtelijk uitgefloten. Waanzin, volgens velen. In de tweede helft sprak hij met de voeten en deed hij als vanouds geniale dingen. De hierop volgende kritiek op de supporters was grotendeels terecht. We moeten ons blijven beseffen dat Ziyech veel risico in zijn spel legt en daarom ook meer balverlies lijdt. Er gebeurt wat als hij in het veld staat. De blik is naar voren gericht, hij brengt dynamiek en snelheid in het spel. En als er iemand is die keihard blijft werken, dan is het Ziyech, ook in de verdedigende omschakeling. Daar kunnen veel teamgenoten nog wat van leren.
Balverlies
De ‘maar’ in dit hele verhaal is van mijlenver voelbaar. Dus hier komt hij: de manier waarop Ziyech zich, zeker de laatste weken, manifesteert is ronduit ergerniswekkend. Het hoofd hangt naar beneden, schudt constant van links naar rechts. Hij kijkt verontwaardigd, vol onbegrip, de blik van een zondebok. Ondertussen grossiert hij al zeker drie wedstrijden lang (een geniale tweede helft tegen Roda daar gelaten, alsof de fluitconcerten hem tot grote hoogten stuwen) in balverlies. Balverlies dat anders is dan het balverlies dat we van hem gewend waren. Het idee is weg, de manier waarop hij achteloos en laks bijna op de gok zonder overtuiging ballen in de voeten van tegenstanders schuift doet pijn aan de ogen. Het lijkt alsof het hem allemaal niet meer kan schelen. De verhouding balverlies – genialiteit verschuift steeds meer naar het eerste. Het lijkt alsof hij langzaam in een voetbaldepressie aan het geraken is. En dat is duidelijk zichtbaar én voelbaar. Dat is de reden waarom veel supporters het zat zijn.
Younes
Kijk naar Younes. Ook hij is iemand die vaak de actie zoekt, daarin risico neemt en daardoor misschien wat meer balverlies lijdt dan anderen. Lang kwam hij ermee weg, omdat hij ook veel goede dingen liet zien, doorgaans fanatiek jaagt en inzet toont. Het is echter zijn houding die dit jaar problematisch is. Hij foetert op anderen, loopt als een gefrustreerd pubertje over het veld en kijkt uit zijn ogen alsof hij twee uur geleden uit het Cooldown Café is gerold. Niets wijst erop dat hij ’s ochtends staat te trappelen naast zijn bed omdat hij weer mag voetballen. Dat hij even gaat laten zien dat niemand hem wat kan maken. Althans, dat laatste doet hij wel, maar op een negatieve manier. Het is die houding waardoor supporters hem nu uitkotsen. Fouten maken mag, als de intentie klopt. En die klopt momenteel niet. Niet bij Younes, en ook niet bij Ziyech.
Frustratie
Natuurlijk is het als kijker en supporter moeilijk om in te schatten wat er allemaal meespeelt, wat er achter de schermen gebeurt en wat er precies in het hoofd van een speler omgaat. Waar deze kentering – een half jaar geleden spatte het plezier er nog vanaf – vandaan komt is niet volledig duidelijk. Misschien komt het gemor deels ook voort uit wanhoop, uit het ongrijpbare, het grote waarom van dit seizoen. Zie dit artikel dan ook niet als een aanval, maar als een poging om te duiden waar de onvrede vandaan komt. Een weergave van hetgeen de supporter ziet en het gevoel dat daarbij opspeelt. Het is voor iedere Ajacied een ontzettend frustrerende (understatement) seizoenshelft. En we zullen er allemaal hard aan moeten werken om het tij te doen keren.
Koppie omhoog
Het is niet zozeer het gegeven dát je ballen verliest Hakim, maar de manier waarop. Blijf vooral risico in je spel leggen. Blijf de oplossing naar voren zoeken. Maar hou dat koppie toch omhoog. Overtuig. Laat zien dat je datgene wat je zo goed kan leuk vindt. Zoals in iedere relatie komt de liefde van twee kanten. En natuurlijk moeten supporters beter hun best doen om meer te accepteren in die relatie, om rekening te houden met de gevoelens van de ander. Maar dat geldt zeker ook voor Ziyech.
