Serero valt in de categorie: De Stille Dappere Strijder. Een categorie die ik per direct in het leven wil roepen. De spelers die nooit vooraan staan. Nooit lopen te schoppen tegen de club. Niet naschoppen. Het totaal tegenovergestelde van bijvoorbeeld een Boilesen. Okay, hij is vervangen door Mitchel Dijks. De magazijnbeuner van de Sligro in Purmerend. Dat is best zuur. Dat snap ik helemaal. Maar hij heeft het zelf redelijk verpest. Begon veelbelovend. Na de talentendip kwam het er niet van. Ja, jammer. Kan gebeuren. Je kunt het ook als El Ghazi oppikken. Jammer, doorvoetballen. Niet zeuren als je wissel staat.
Terug naar Serero. De kleine Zuid-Afrikaan. Toen hij net bij Ajax kwam, was ik redelijk enthousiast. Dat ben ik, als ik mezelf zo analyseer, best snel over spelers die het niet gaan redden bij Ajax. Serero begon wissel. Kwam in de basis als linkshalf toen Eriksen vertrok. Vormde een prima middenveld met Klaassen en Blind. Jaar later kwam Serero op 6. Zo onzichtbaar als hij was als halfspeler, zo onzichtbaar was hij als controleur. Als je hem zag, was het omdat hij de bal veroverde en direct de weg naar voren zocht. Misschien kwam het omdat hij klein en donkergetint is, maar ik moest gelijk denken aan Anita. De laatste echt complete ‘6’ die Ajax heeft gehad. Ik was oprecht verbaasd toen Frank de Boer er voor koos om Klaassen toen als controleur op te stellen. Maar Serero ging na een tijdje rechtshalf gespeeld te hebben weer zonder te mokken en te zeuren weer op de bank zitten. Wachtend op een kans die nooit meer kwam.
Eenzelfde speler in de categorie Stille Dappere Strijder was Enoh. Enoh kwam in 2008 naar Ajax, en kwam nooit tot volledige wedstrijden. Desondanks bleef hij knokken voor die plek, nam genoegen met een plek op de bank en als hij er in kwam, konden we met z’n allen genieten van z’n enorme werklust. Voetballen kon hij niet echt. Als ik terugdenk aan Enoh, denk ik terug aan 15 mei. Niet vanwege zijn werklust tegen FC Twente. Nee, hij was invalreporter bij Ajax TV. Interviewde onder andere ‘een van de best keeper van Nederland’ en ‘Demy de Zoe’. Net zoveel passie als we zagen in z’n speelstijl, zo zagen we dat ook in z’n interviewstijl. Gaat inmiddels z’n vierde seizoen in als speler van Standard Luik.
De laatste Stille Dappere Strijder die ik wil benoemen van de oud-spelers is er één waar het algemeen bekend is dat ik fan van hem ben: Mike van der Hoorn. Kwam in 2013 naar Ajax en ging de concurrentiestrijd aan met Veltman voor de plek van de naar Atletico Madrid vertrokken Toby Alderweireld. Deze verloor hij. Viel in 2014/2015 toen in voor de geblesseerde Veltman. Toen Veltman weer fit was, nam hij rustig plaats op de bank. Pakte in dat seizoen ook een cultstatus door Ajax naar een overwinning op Kralingen te schieten. In zijn laatste seizoen begon hij basis te spelen toen Tete uitviel. Veltman werd de nieuwe rechtsback van Ajax en Van der Hoorn vormde het centrum met Viergever. Naar mijn mening: Met succes. Hij vertrok naar het hoogste niveau van Engeland, maar hij kijkt terug op een mooie Ajax-periode.
Van der Hoorn, Enoh en Serero. Slechts 3 van de waarschijnlijk vele Stille Dappere Strijders. Voetballers waar veel (misschien wel te veel) van verwacht werd, maar het niet waar konden maken. Al was het maar richting De Boer. Desondanks bleven ze knokken voor hun plek. Deden het met de invalbeurtjes die ze kregen. Maar dan wel hun stinkende best blijven doen. Ik heb respect voor die spelers. Deze spelers mogen wat mij betreft veel vaker in het zonnetje staan. Wat mij betreft gooit het social media team van Ajax nu even een paar specials in voor Sinkgraven. Want dat is de volgende die toegevoegd kan worden aan de categorie: De Stille Dappere Strijders.
