Als je niet uitkijkt naar een paar vrije dagen met kerst, dan zegt dat iets over je situatie. Een profvoetballer is aan het einde van het jaar moe, uitgemergeld en hard aan vakantie toe. Eindelijk wat tijd met de familie, vaak nog woonachtig in een ander land. Het is maar de vraag of Thulani Serero ook zo smacht naar een vakantie. Tijd met de familie is natuurlijk prettig, maar van een futloos en uitgeput gevoel zal, in ieder geval op het fysieke vlak, geen sprake zijn. Wat zou hij doen dit weekend, onze Thulani?
Hij zal zich waarschijnlijk bij zijn familie in Zuid-Afrika voegen, daar waar het haardvuur niet hoeft te branden en het verlangen naar een witte kerst niet bestaat. Het zou alleen maar doen denken aan Nederland. Het Nederland waar hij niet het leven mag leiden dat hij wil leiden. Een voetballer die niet mag voetballen, het is als een 2-sterren chef die de hele dag alleen maar friet mag bakken.
Maar dan, wat doet de familie Serero. Gaan ze video’s terugkijken uit gouden tijden? Beelden van het legendarische doelpunt tegen Barcelona die de huiskamer in geslingerd worden. Tijden waarin hij belangrijk was. Beter gezegd: tijden waarin hij belangrijk mocht zijn.
Of wordt het een potje Trivia Pursuit, Gudelj edition. Vragen – voor een triviant: Hoeveel doelpunten maakte de Servische middenvelder Nemanja Gudelj terwijl hij op de bank zat? – beantwoorden over een lotgenoot die aanzienlijk minder gewaardeerd wordt dan de bescheiden Zuid-Afrikaan. Zou hij zich hieraan optrekken? Haalt hij motivatie uit het wangedrag van de Serviër? We zullen het waarschijnlijk nooit te weten komen, Thulani is te aardig om zich negatief uit te laten over een collega.
Soms vraag je jezelf weleens af of hij zich wel ongelukkig kan voelen, of hij van binnen niet stiekem zachtjes huilt in een hoekje van zijn nog immer krimpende ziel, als in een kamer waarvan de muren stukje bij beetje dichterbij komen. Als er iemand is die het recht heeft om ontevreden te zijn, dan is hij het. Serero is Schöne kwadraat. Hij kwam opeens niet meer aan spelen toe, maar waarom is eigenlijk niet duidelijk. Hij faalde nooit opzichtig en hij zeurde niet, maar hij sleurde. Negentig minuten lang. En hij lachte. Altijd maar die lach. In de loop der jaren werd hij alleen maar ouder op papier. Hij bleef het bescheiden, goedlachse jongetje. Het jongetje op de eerste rij waar de leraar niet boos op kan worden. Altijd netjes zijn huiswerk af, altijd hard werkend. Hij scoort er zelden achten of negens mee, maar je weet dat hij altijd een zesje haalt, af en toe een zeven.
Ajax heeft weinig spelers (gehad) waarvan je kunt zeggen dat ze meer sympathieopwekkend zijn dan deze modelprof. Dit modelmens. Als ik ooit een dochter krijg, dan hoop ik dat ze (als de tijd rijp is uiteraard) met een Thulani thuiskomt. Dat ik met hem kerst mag vieren, dat ik hem over zijn bol mag aaien.
Wat hij ook gaat doen de komende dagen, ik gun hem de gelukkigste dagen van zijn leven. Meer dan welke Ajacied ook. Ik gun hem het mooiste kerstkado dat hij kan krijgen: speelminuten in 2017, veel speelminuten. Zodat mensen weer 25 euro kunnen betalen en daar negentig minuten lang ontblote tanden voor terugkrijgen. Merry Christmas Thulani.
