Daar sta je dan. Achter de toonbank van de Fanshop me stoer aan te kijken op een poster. Ik zie je gewoon denken: ‘Waarom haal je nu pas een shirt van mij, man?!’ Ik weet het niet, Ap. Nou ja, eigenlijk wel. Ik wilde de officiële rugnummers van het nieuwe seizoen afwachten. Maar na deze ongelofelijk emotionele en pijnlijke weken was die keuze niet moeilijk meer. Sterker nog: het was voor mij niet eens een keuze…
Ap, je moest eens weten hoe veel mensen daar stonden. Allemaal wilden ze een shirtje met jouw naam achterop. De oplopende wachttijd om een shirt te laten bedrukken was bij mijn beurt twee tot drie uur. Het idee dat je dat misschien zelfs nooit meer meekrijgt, hoort of ziet, raakt me ontzettend hard. Het is de realiteit, maar dat besef ik niet. Dat wil ik niet beseffen. De beelden van de afgelopen dagen en weken doen nog altijd pijn. Ik merk dat je emoties van jezelf af kan schrijven. En daarin ben ik niet de enige. Kon je al die berichten ooit maar bekijken of lezen. Ik hoop zo dat het je sterker maakt, dat het je beter maakt.
Het is vandaag twee weken geleden. In die korte periode is er zo ontzettend veel moois gezegd en geschreven, onder andere over verbroedering. Verbroedering van de samenleving, met Appie als verbindstuk. Zoals jij dat ook in het veld bent. Toch krijg ik de beelden van de selectie maar niet verwerkt. Je eigen spelers zien huilen en zien wanhopen, doet pijn. Het raakt iedereen zo ontzettend hard. Een ander beeld wat me ook maar niet los laat, is dat van één van je beste vrienden. Het beeld dat Donny van de Beek voor je huis je familie probeert te troosten. Donny, ik hoop dat dit je ooit zal bereiken. Dat je het volgende tot je kunt nemen. Door de beelden van jouw verdriet voel ik me namelijk bijna verantwoordelijk om iets tegen jou te zeggen. Want als ik aan Appie denk, dan denk ik ook aan jou. En als ik aan jou denk, dan denk ik ook aan Appie. De beelden van jou en Appie zijn de laatste dagen veel door mijn gedachten geflitst. Samen de jeugd doorlopen, samen opgegroeid en uiteindelijk samen bij het eerste elftal. Meer dan twaalf jaar spelen jullie al samen. Appie had ontzettend veel geduld en dat kwam mede door jou. Hij gunde jou net zo hard die stap naar het eerste, als hij voor zichzelf in gedachte had. Ik weet zeker dat hij nu niks anders wil dan jou zien schitteren in het wit-rood-wit. Natuurlijk wil hij ook de andere jongens zien uitblinken in het eerste, maar jullie band is iets unieks. Iets dat voor altijd blijft. Ik kan in deze periode mijn eigen gevoelens en emoties nauwelijks plaatsen, laat staan dat jij dat kan. We zullen het altijd met ons meedragen, maar weet dat we er voor je zijn. Voor jullie zijn. Dat maakt ons samen nóg sterker. En dat is wat Ap ongetwijfeld wil.
Afgelopen dinsdag speelde je met het basisteam tegen Lyon. Tijdens die oefenwedstrijd zou je eigenlijk rugnummer 8 dragen, maar na alles wat er is gebeurd vonden jullie dat niet gepast. Jullie offerden het nummer op. Uit respect voor Nouri, die in de jeugd met 8 speelde en ook tegen Werder Bremen rugnummer 8 droeg. Het is een ongelofelijk mooi gebaar, maar zo dubbel tegelijkertijd. Iedereen heeft ongelofelijk veel respect voor jullie. Voor hoe jullie dit als selectie oppakken en verwerken. Weet dat wij volledig achter jullie staan, ook al gaan alle gedachtes – begrijpelijk – uit naar Appie. Weet dat wij er voor jullie zijn, voor altijd. Het vervelendste aan deze periode is dat iedereen door moet. Een ‘belangrijke’ voorronde Champions League staat op het programma. Het klinkt allemaal zo bizar. Het is jaarlijks hét doel van de zomer om die rondes door te komen, maar nu… Nu stelt het eigenlijk niets meer voor. Maar we moeten door, want het nieuwe seizoen wacht. Hoe raar het nu ook nog klinkt, maar het is waarschijnlijk een van de beste manieren om het te verwerken. In het nieuwe seizoen zullen we elkaar door dik en dun gaan steunen, maar ook gaan genieten. Want dat heeft Appie ons meegegeven. Hij wilde ons laten genieten. En dat deden we. Dat doen we. Komend seizoen moeten we gaan genieten. We zullen gaan genieten, want aan het einde wacht iets moois: … Nummer 34!
