Ajax is één van de moeilijkste clubs om lief te hebben. Ajax is een partner met wie je het ene moment onvergetelijke momenten beleeft en die je het volgende moment weer keihard laat vallen, alsof je niet meer bestaat. Alsof je nooit hebt bestaan. De intieme momenten zijn intens, maar de ruzies even zo hevig. En toch blijf je bij deze partner terugkomen. Want je weet hoe mooi het kan zijn. Je verlangt naar die rush. Ajax is een echte verslaving. Je weet dat je jezelf vroeg of laat pijn gaat doen, dat je teleurgesteld zult zijn in je onvermogen om sterk te zijn, dat je als een emotioneel wrak achterblijft nadat je een dosis Ajax tot je hebt genomen en het effect is uitgewerkt. Je verslaving gaat je leven beheersen en heeft daarom een enorme impact op je gemoedstoestand. De erkenning en acceptatie van deze moeilijke emoties verloopt, net als bij rouwverwerking, in vijf fases.
Fase 1: ontkenning
Nu je dit artikel begint te lezen denk je: ach, dat valt allemaal wel mee joh. Logisch ook, want het is moeilijk om toe te geven dat je een probleem hebt. Je denkt dat je alles onder controle hebt en dat je, als het echt moet, echt wel zonder Ajax kunt.
Fase 2: Woede
Hoe langer je erover nadenkt, en hoe meer wedstrijden er vorderen, hoe meer woede zich meester begint te worden van je gedachten. In eerste instantie richt die woede zich op Ajax. Waarom doen ze zo? Waarom maken ze het jou zo moeilijk? Langzaamaan ga je de situatie meer op jezelf betrekken. Je gaat twijfelen aan jezelf. Je wordt boos op jezelf, omdat je het jezelf verwijt dat je zo zwak bent dat je toch iedere keer weer naar het stadion gaat. Waarom kun je niet gewoon eens een keer nee zeggen?
Fase 3: Twijfel en onderhandelen
Je gaat bij jezelf te rade en je gaat in conclaaf met jezelf. Dit komt voort uit onzekerheid over je eigen vermogen om afstand te nemen. Door vragen af te vuren naar jezelf, probeer je deze afstand te nemen, meer een analytische rol in te nemen. Subjectiviteit is een teken dat je niet zelf betrokken bent bij de situatie. Je schuldgevoel neemt af, maar je bent nog niet in staat om je probleem echt onder ogen te zien.
Fase 4: Verdriet
Hoe langer je naar de situatie kijkt en hoe langer je vragen blijft stellen, hoe meer feiten er boven tafel komen. Deze feiten zijn vaak pijnlijk. Je ziet hoeveel schade je jezelf berokkent en daar reageer je heftig op. Zowel het ervaren van de schade als de realisatie dat je zoveel schade hebt opgelopen doet enorm pijn. Het is niet erg dat je deze emoties ervaart. Sterker nog, het helpt je om de laatste fase te bereiken.
Fase 5: Acceptatie
Je verdriet en heftige emoties zijn een uiting geweest van onderbewuste gedachten waar je nog niet bij kon. Nu de emoties die gepaard gingen met deze gedachten zijn opgetrokken, zie je de gedachten helder. Je hebt een probleem. En je kunt daar niets aan doen. Verslaving is een ziekte, en je moet er maar mee leren omgaan. Je hebt je zwaktes, zoals iedereen die heeft. Je kunt maar beter vrede hebben met die zwaktes, dan ze niet onder ogen willen zien. Dat is veel prettiger voor jou, maar ook voor je omgeving.
Misschien moet je dus helemaal niet van die Ajax-verslaving af willen komen. Misschien moet je gewoon lekker toegeven aan je zwaktes. Je bent niet de enige. Bij velen begint het na verloop van tijd toch weer te kriebelen. Nog geen maand geleden vochten Ajax en jij elkaar de tent uit, maar het zijn nu toch weer de vlinders die de overhand nemen. Je verstand weet dat je er beter maar niet meer aan kunt beginnen, maar het gevoel is vrijwel altijd sterker. De aantrekkingskracht van deze club doet je ratio uitschakelen. Je handen beginnen weer te trillen, zweetdruppels en koude rillingen spelen tikkertje op je lichaam en je ogen schieten spastisch heen en weer in hun compulsieve zoektocht naar verzadiging. Het is zo makkelijk om toch weer te grijpen naar het wit-rood-witte goud en, al is het maar voor even, van deze nare ontwenningsverschijnselen af te zijn. Even weer dat heerlijke gevoel, even weer die roes. Dus zit je daar straks gewoon weer in de Johan Cruijff ArenA te kijken naar een potje tegen Sturm Graz of PAOK Saloniki. Je netvlies te pijnigen. Maar wat is het lekker om weer bij elkaar te zijn. Voor hoe lang het dan ook goed blijft gaan. En aan het eind van het seizoen worden de bijeenkomsten van de AA (Anonieme Ajacieden) weer platgelopen. We hebben allemaal een probleem. Accepteer het gewoon.
