Niemand heeft behoefte aan een persoon die, net als alle anderen, zijn mening wil verkondigen aan het Ajax-volk. Deze vervelende situatie heeft iedereen op zijn eigen manier getroffen. De één wuift het misschien weg, juist omdat het een gewoonte begint te worden, en bij de ander doet het pijn alsof er een stukje Ajax is verloren. Een klein stukje identiteit. Nou is rust her en der misschien wel op zijn plaats. Ik zal daarom niet te diep op de materie ingaan, gewoon, omdat het eigenlijk veel te veel is. En veel van die materie wordt opgeblazen alsof levens ervan afhangen. Ik kom je niet vertellen wat je moet doen of wat je moet geloven. Ik denk dat iedereen daar wel een beetje misselijk van wordt. Maar ik wil je wel vertellen hoe ik mij hierover voel. Ik hoop dat het mij lukt om het stukje Ajax van u aan te spreken. Zo niet, dan blijven we natuurlijk even goede vrienden.
Ajax is een warme club. Althans, dat vind ik persoonlijk. Vanuit de organisatie worden er een aantal goede dingen gedaan voor mensen in pijn en verdriet. De spelers gaan vaak op bezoek bij kinderen en Ajax heeft ervoor gezorgd dat iedere Ajacied, of je nou gehandicapt bent of niet, elke wedstrijd vanuit het stadion kan beleven. Dit is een stukje integriteit die nodig is. Want vaak worden zulke dingen vergeten en afgedaan als commerciële troep. Totaal onnodig. Het doet daarom ook pijn om te horen dat sommige mensen dat stukje integriteit hebben misbruikt voor hun eigen doeleinden. Zeggen dat Ajax een warme club is, maar dan toch tegenstrijdig handelen. Dat stukje geloofwaardigheid wordt weggevaagd, alsof het er nooit is geweest.
Ik weet niet meer wie ik moet geloven. Wie spreekt de waarheid en wie niet? Duizenden mensen die voor Cruijff zijn opgestaan zijn maar gauw weer gaan zitten. Ze wantrouwen hun eigen meester. Met dank aan Yves Gijrath, het AD, Peter R. de Vries, Daniël Dekker, Coronel en Van den Boog heeft iedereen opeens alle hoop verloren. De euforie die ontstond nadat Cruijff de arena binnenging is opeens weg. En nu, nu wordt hij gezien als een oude gekke man, een man die is verdronken in zijn eigen liefde voor Ajax. Persoonlijk denk ik dat Cruijff van binnen zit te huilen. Al is het heel stilletjes.
Want een hebzuchtig groepje mensen heeft voor twijfel gezorgd. De eenheid onder de supporters is verdwenen terwijl dat ons juist zo sterk maakte. Wij waren namelijk één. Wij stonden voor verandering, omdat Ajax onze club is. Een ideaal waar iedereen voor wil vechten. Maar nu vechten we tegen onszelf. Kamp Blind gooit stenen naar kamp Cruijff. De stenen raken ooit een keertje op zou je denken, maar nee, kranten en andere media hebben er plezier in om bakken met stenen af te leveren aan het adres van Ajax. Blijf maar gooien, lijken ze wel te zeggen. Wij verkopen onze kranten wel. Iedereen is vergeten dat we dezelfde roodwitte kleuren dragen op onze shirts. Het besef is ver te zoeken.
Gister had ik dan ook echt het idee dat Ajax langzaamaan wordt kapot gemaakt. Beetje bij beetje, stukje voor stukje. Met volle verbazing zat ik dan ook naar het Nieuwsuur te kijken. Geruchten werden aangehaald als feiten en iedereen nam dit voor zoete koek aan. Cruijff dit en Cruijff dat, Cruijff zus en zo. Het enige wat weer overbleef was die oude gekke man. Een man die maar beter weer naar Spanje kon gaan. Cruijff werd zelfs belachelijk gemaakt om het feit dat hij voorzitterr, met twee r’en dus, had getypt. Een man die per ongeluk twee keer dezelfde letter intypt is natuurlijk niet in staat om Ajax te leiden. Wat bezielt hem.
Het bestuur plus de voltallige directie is er nooit in geslaagd geweest om de rust te bewaren. Een tweede, maar niet geheel onbelangrijke taak is geheimhouding. Dat houdt dus in dat rapporten, mailtjes, reacties en citaten binnenkamers horen en niet in het openbaar. Toch worden zulke dingen altijd weer uitgelekt. Hoe is dat toch in godsnaam mogelijk? Het is net alsof je een bak met informatie door een zeef haalt, het sijpelt er namelijk altijd weer tussen. Nu wil ik sommige mensen niet de schuld geven, maar dergelijke uitspraken horen niet in een interview of toespraak gegeven te worden. Ik denk dat iedereen zich daar wel een beetje schuldig aan maakt.
En dan besef je opeens dat het vertrouwen gewoon weg is, bij ie-de-reen. Mensen wantrouwen elkaar en het lijkt alsof er één zondebok moet worden gekozen. Heen en weer worden er losse flodders afgeschoten en ondanks zijn bron aan nutteloze en ongeïnformeerde informatie, doet zo’n losse flodder toch pijn wanneer het dicht bij je komt. Dit mag allemaal ophouden van mij. Het liefst zo snel mogelijk.
En dan heb ik nog niks gezegd over Danny Blind. Misschien is hij nog wel het meest geraakt van ons allemaal. De rasechte Ajacied straalde één en al verdriet uit voor de camera. Zijn vrouw was er tevens kapot van. Danny Blind is zo’n Ajacied die je altijd kan vertrouwen. Ajax is zijn leven. Dat moet je niet zomaar van hem afnemen.
Laat het hart maar spreken. Alle Ajacieden zijn namelijk één. Je mag verschillen van mening, maar vergeet niet dat de eenheid die we hebben onze sterkste kracht is. In groepen zijn we immers makkelijk te verwarren. We moeten doorzetten, blijven vechten, maar vooral één groep blijven. Alleen dan kunnen wij iets betekenen voor Ajax.
Foto: Afdb ~ Oscar