Een unieke column geschreven door 5 Ajaxcolumnisten.
Ron Schiltmans, Remko van der Ploeg, Rood Loeder, Tim Franssen en Marcel Stephan.
De historische uitspraak van Rinus Michels doet het nog altijd leuk. ‘Voetbal is oorlog’. En zo is het. Geinig om die gekke Louis van Gaal met zijn Bayern-bestuur te zien vechten. Smullen als de elleboog van die enge Toivonen twintig keer herhaald wordt en er een schorsing volgt. Maar het wordt allemaal wat minder grappig, als het conflict bij je eigen club woedt. Niemand heeft het nog over de titelstrijd tussen PSV en FC Twente. De voetbalpraatprogramma’s worden gevuld met vooral één club. Er is een keiharde loopgravenoorlog bij Ajax gaande en het hele land geniet mee. In het begin werd er nog plagerig met modder gegooid, maar inmiddels wordt er al volop met scherp geschoten. Er worden zelfs echte Ajacieden als menselijk schild gebruikt. Danny Blind staat machteloos in de vuurlinie en lijkt zeker te zullen sneuvelen. Over Dennis Bergkamp wordt op hoog niveau onderhandeld. De AFC Ajax is het Libië van de Eredivisie geworden. Het Ajaxminnend volk keert zich langzaam maar zeker massaal tegen zijn regering en het wachten is op het moment dat Rik van den Boog en consorten, zwaaiend met een witte vlag een veilig heenkomen uit de Amsterdam ArenA zullen zoeken. Dat lijkt een kwestie van tijd. Maar in tijden van oorlog is niets zeker.
Nou ja, bijna niets is zeker, op dit moment. Wat we met zekerheid kunnen stellen is dat er ook dit jaar geen derde ster op dat rare drie-strepen-shirt komt. Zo maar iets waar ik ook al een tijdje mee rond loop. Als het niet goed gaat met je liefde, ga je denken. Wat doe ik niet goed, waar gaat het nu eigenlijk mis? Zouden alle problemen niet gewoon de schuld zijn van die Duitse kledingsponsor, met zijn handelskenmerk, die drei Streifen? Het kan niet anders dan dat er een vloek rust op het getal 3, ik weet het nu zeker. De drie van El Salvador, die worden tegengewerkt door de drie zittenden van de Ajax-directie. Maar waar gaat deze ordinaire bitchfight nu eigenlijk over? Dienen de heren hier het grote doel Ajax wel mee of is het een privé-oorlog die alleen maar verliezers kent? Mijn tenen trekken steeds krommer, bij het lezen van een volgende artikel, gevuld met modder. Iconen als Cruijff, Jonk, Bergkamp horen geen ruzie te maken met een directie van ons aller Ajax. Daar tegenover hoort de directie alles wat op voetbaltechnisch gebied geroepen wordt vanuit het Cruijff-kamp bloedserieus te nemen. Mijn Ajaxhart huilt en is bijna niet te troosten. Hoeveel moet ik nog slikken voordat ik eindelijk weer met grote trots over mijn club en haar iconen kan praten? Het oorlogsgebied breidt zich uit over een steeds groter vlak.
De grote vraag is nu hoe deze oorlog af gaat lopen. Wordt er een soort vrede van Versailles getekend, die onderhuids doorsluimert en resulteert in een Tweede grote oorlog, die uiteindelijk met een grote knal van dood en verderf eindigt? Of moeten we het allemaal niet groter maken dan het is en wachten tot de moeders van die kleine kinderen hun kroost eens flink onder handen nemen? Gewoon die kleuters even uit elkaar halen, allemaal in een hoek zetten. En als de heren tot bedaren gekomen zijn, op Oud-Hollandse polderwijze elkaar een handje laten geven en een oplossing bedenken waar iedereen mee kan leven. En dan het liefst zo transparant mogelijk. Stenotypistes er bij, die ieder gesproken woord vastleggen, zodat de Johan Derksens van deze wereld er niets van kunnen verdraaien. Wellicht kunnen we er een Tv-uitzending van maken, die zonder onderbreking van reclame of studiogasten met een mening of technische hulpmiddelen live wordt uitgezonden op alle netten. Een soort Lagerhuis, maar dan zonder die irritante Henk Bres. Misschien is het Big Brotherhuis nog wel beschikbaar, we stoppen ze er allemaal in en ze mogen pas naar buiten als er witte rook is.
Witte rook! Ik wil geen witte rook, dat doet zo Rooms aan. Ook in het Vaticaan zitten namelijk mensen wel eens veel te lang op hun met bladgoud beklede zetel. Niet vanwege hun geloofsovertuiging, maar omdat hun grijze haren zo mooi afsteken tegen die goudgele achtergrond. Ze vergeten echter, dat al dat goud in de loop der jaren bij elkaar is gejat of geschonken is door hun geloofsaanhangers. We kunnen ze natuurlijk ook opsluiten bij Sepp Blatter in het hoofdkantoor van de FIFA in Zürich. Sepp weet wel hoe je een oorlogje binnenskamers oplost. Maar ook Sepp zit al veel te lang op zijn knalrode zetel en ik zou niet willen, dat de Ajax-directie aan hem een voorbeeld neemt. Dan wordt het namelijk nog ondoorzichtiger dan het nu al is. Sepp zit er niet voor het voetbal, maar voor het geld, geschonken door alle betalende voetballanden. Want die parallellen kun je na de afgelopen weken wel trekken. Om de publieke opinie te beïnvloeden doen de directieleden net alsof ze het beste met Ajax voor hebben. Ook doen ze net alsof ze Johan Cruijff en zijn technische stuurgroep serieus nemen. Dit alles om iedereen maar het idee te geven, dat ze het niet voor het geld en de status doen. Rik van den Boog zoekt iedere camera op om met zijn iets te gladde glimlach te vertellen dat hij mensen met respect behandelt. Zou hij nog Roomser zijn dan de paus?
Rik is de verpersoonlijking van een iets te vlotte vijftiger, die eindelijk carrière heeft gemaakt en nu denkt fluitend zijn pensioen te gaan halen van de bonussen die hij binnen haalt, door onze beste spelers te verkopen. Rik probeert halsstarrig hoog te houden, dat hij een fatsoenlijke man is, die respectvol met zijn mensen omgaat en met de groep Cruijff wil samenwerken. Rik wil niets liever dan witte rook voor de publieke opinie. Maar Johan Cruijff rookt al jaren niet meer en is niet geïnteresseerd in die witte rook. Johan Cruijff wil mensen met een rood-wit hart, dat het rode bloed als een baan door het lichaam laat stromen. Dat bloed heeft aan de linker- en de rechterkant witte bloedlichaampjes, die onnavolgbare schijnbewegingen maken. Naar dat soort mensen is Johan Cruijff op zoek om Ajax weer Ajax te laten zijn. Dit kan maar één ding betekenen in zijn visie: dat de huidige directie in witte rook mag opgaan en wordt vervangen door echte Ajacieden. Mijn steun heeft hij. De ontmaskering van Rik van den Boog is voltooid, als de rook om zijn hoofd is verdwenen.
Het is oorlog. Er worden slachtoffers verwacht. Mensen leven tussen angst en hoop. U leest het mensen, het is pure ellende. Niet in Libië of elders ter wereld. Nee, bij Ajax. Waar een ‘vlotte vijftiger’ lijnrecht tegenover een clublegende staat. De een weet het beter dan de ander en beide mogen vooral niet ‘groter dan Ajax’ zijn. Is Ajax daar niet te groot voor dan? Om kleiner te zijn dan een persoon? Wij zijn dat in ieder geval niet. Wij, een vijftal Ajacieden, nemen onze rode pen ter hand en bekladden het witte papier met onze visie, onze ideeën en onze gevoelens. Ook deze kunnen verschillend zijn. Er is echter iets wat ons bindt. Ons clubgevoel, onze passie, onze trots. Ons Ajax. Deze strijd, die momenteel gaande is bij onze club, dient een hoger goed. Revoluties zijn immers een opstap naar verbetering. Een revolutie, in gang gezet door supporters met hart voor de club, die niet langer aan kunnen zien hoe Ajax zijn statuur te grabbel gooit. Ajacieden, zoals Cruijff, u en deze vijf columnisten, die de sportieve misère bij Ajax niet langer verdragen. In onze clubliefde zijn we eensgezind. Onze eenheid maakt ons sterk. Zoals een man tijdens een échte oorlog ooit zei: “If we are together nothing is impossible. If we are divided all will fail.” (Winston Churchill)
Deze kettingbrief-column kwam tot stand door de samenwerking van vijf Ajaxcolumnisten. Vijf verschillende schrijvers die ieder hun eigen(wijze) mening over de huidige gang van zaken rond Ajax gezamenlijk naar buiten wilden brengen.
De één schreef verder waar de ander begon. In volgorde van opkomst:
Ron Schiltmans (@rschiltmans) www.ronschiltmans.nl; Rood Loeder (@RoodLoeder); Marcel Stephan (@GogmeUnited) www.afcasupportersclub.nl; Remko van der Ploeg (@ajax1columnist) www.ajax1.nl en Tim Franssen (@timfranssen87) timfranssen.blogspot.com en www.AjaxLife.nl
Tekening: Henk Veen