Vandaag is het eindelijk zover, 24 mei, de dag van de finale. Na een prachtig Europees seizoen mag Ajax vanavond aantreden in de finale van de Europa League tegen niemand minder dan Manchester United. Voor vele supporters zal 24 mei geen onbekende datum zijn, want precies 22 jaar geleden speelde Ajax op deze dag de Champions League finale tegen AC Milan in Wenen. Voordat het voetbalfeest vanavond losbarst kijken we eerst nog even terug naar die historische wedstrijd.
De sfeer voorafgaand aan de wedstrijd was fantastisch, duizenden Ajacieden kleurden een groot deel van de tribune wit-rood-wit. Eindelijk stond hun Ajax weer in de finale van de Champions League/Europacup I. Het was immers al 22 jaar geleden dat ze in de finale van het hoogste Europese toernooi hadden gestaan. Ajax begon de wedstrijd met de vertrouwde namen; Van der Sar, Reiziger, Blind, Rijkaard, F. de Boer, Seedorf, Davids, Litmanen, Finidi, R. de Boer en Overmars.
De eerste helft was er een om snel te vergeten. Beide ploegen waren vrijwel in evenwicht en creëerden weinig kansen, alleen Simone van AC Milan wist een schot tussen de palen te krijgen. Wel was er vlak voor rust nog een moment dat menig supporter zich nog voor de geest kan halen. Desailly kwam met een hoog geheven been in bij Litmanen waar geen overtreding in werd gezien. Louis van Gaal demonstreerde bij de vierde official een heuse ‘karatetrap’ om maar eens te laten zien hoe hoog het been van Desailly wel niet geheven was. Het kenmerkte hoe de finale leefde bij Ajax.
Na rust was de wedstrijd veel meer open. Er waren kansen voor beide partijen maar Ajax was lichtelijk beter. De wedstrijd leek echter op een gelijke stand af te stevenen toen er na 83 minuten nog steeds niet gescoord was. Maar zes minuten voor het einde van de reguliere speeltijd was daar ineens Patrick Kluivert. Hij was kort daarvoor nog in het veld gekomen voor Jari Litmanen en bewees dat dit een gouden wissel van Van Gaal was. Hij kreeg de bal aangespeeld van Rijkaard, nam de bal in één beweging mee richting de goal, leek de bal te verspelen maar kreeg er nog nét zijn punt tegen aan en de bal rolde, tergend langzaam, langs doelman Sebastiano Rossi. Dol van vreugde draaide hij zijn shirt achterstevoren en werd hij besprongen door zijn teamgenoten. Een goal die voor altijd bekend zou staan als het puntertje van Kluivert.
Kort daarna kwam het eindsignaal en opnieuw was daar die vreugde, die euforie. Ajax was eindelijk weer de beste van Europa. Spelers vlogen alle kanten op om het feest met elkaar én de supporters te vieren. Na het nodige ‘’Milan, Milan, Who the fuck is Milan?’’ werd de beker overhandigt aan aanvoerder Danny Blind. Eindelijk was de beker weer voor Ajax. Eindelijk deden we weer echt mee in Europa.
Na de wedstrijd werd er de hele nacht gefeest in het hotel in Wenen, waarna op 25 mei de Ajacieden weer terugvlogen naar Amsterdam. Chaos was het op Schiphol waar de kersverse Europese kampioen werd ontvangen. Het was aan Lidwina Kluivert om haar zoon als eerste te ontvangen op Amsterdamse bodem. Een emotioneel weerzien voor de matchwinner die zichtbaar ontroerd was. Daarna werd er per bus koers gezet naar het Museumplein waar tienduizenden fans zich verzameld hadden om Ajax te huldigen en een glimp van die cup met de grote oren op te vangen. Na een mooi feest op het Museumplein was het tijd voor een boottocht door de grachten van Amsterdam. Ook hier stond het overal bomvol en was de stemming opperbest. Alle bootjes zaten vol en ook in de grachten dobberden enkele fans die hun helden van zo dichtbij mogelijk wilden toejuichen.
24 mei 1995 was dan ook een historische dag om nooit meer te vergeten. Hopelijk wordt vandaag ook een dag om nooit meer te vergeten en staan we vanavond weer met een grote Europese beker. De gelijkenissen tussen ’95 en ’17 zijn er, het enige wat nog rest is de overwinning, maar wat de uitslag ook mag zijn. Wij zijn trots op ons aller Ajax.
