De hoofdpersoon van deze rubriek heeft inmiddels een legendarische status gekregen. De wat oudere supporter heeft vast nog wel de persconferentie van Louis van Gaal op het netvlies. Louis oreerde “Ajax heeft nu een spits die niet kan omvallen!”. Hoon was uiteindelijk zijn deel, want de voetballer die niet in een Ajax shirt zou passen vanwege zijn postuur, lag uiteindelijk continue op de grond. Legendarisch waren de woorden van Frank de Boer: “Welke imbeciel heeft deze speler gekocht?”. Dit was niet zo zeer om de medemens te beledigen, maar meer aan te geven dat het toch niet waar kon zijn dat iemand deze speler had kunnen kopen en wel voor het hoge bedrag van €5.000.000,-. De mastodont uit Rosario lag alleen maar op de grond. Letterlijk en figuurlijk kreeg hij geen poot aan de grond in Amsterdam. En het verhaal begon toch zo mooi….
Het begin
Iván César Gabrich werd op 28 augustus in 1972 geboren in het Argentijnse Chovet. Bij de plaatselijke club van Chovet bleek dat de fysiek sterke spits een talentvolle speler was. Zo talentvol zelfs dat het grote Newell’s Old Boys de spits graag in wilde lijven in haar roemruchte opleidingsinstituut. De bekendste spelers uit haar opleiding zijn natuurlijk Diego Armando Maradona en Lionel Messi, maar ook Gabriel Heinze, Juan Esnaider, latere Ajacied Mauro Rosales, Ariel Ortega en Jorge Valdano speelde ooit in het mooie shirt. Gabrich was het zoveelste talent. Gabrich maakte de goede tijden mee van de club uit Rosario. In 1992 verloor de club de strijd om de Copa Libertadores. Dit was de tweede keer dat de club de finale van het meest prestigieuze toernooi van Zuid-Amerika behaalde. Gabrich speelde in de 5 jaar dat hij de kleuren verdedigde 103 wedstrijden en scoorde hierin 30 goals. Zeker niet slecht voor een fysiek sterke spits.
Gerucht ging echter dat de man die later de lachers op zijn hand kreeg in Europa, in het echt taxi chauffeur was. Hij woonde met vrouw en kind (uiteraard luisterend naar de naam Diego) in Buenos Aires. En dat hij een band van zichzelf had samengesteld om de weg naar Europa voor zichzelf vrij te maken.
Ajax zocht na de topjaren een sterke spits, die de club aan de broodnodige goals zou gaan helpen. Ajax wilde het risico Kluivert verminderen. De succesvolle, maar nog steeds jonge spits had twee zaken die privé (auto ongeluk en verkrachtingszaak) een enorme stempel drukte op zijn prestaties. De publieke opinie, supporters van de tegenstander en zelfs de eigen supporters keerde zich tegen Kluivert. Louis van Gaal wilde daarom een garantie dat de goals gewaarborgd bleven. Die garantie moest uit Rosario komen.
28 augustus 1996
Deze datum zal veel supporters nog wel bekend voorkomen. Ajax won de competitiewedstrijd met 1-0 van AZ en in de persconferentie daarna werd een spits uit Argentinië gepresenteerd. Van Gaal en Arie van Os (penningmeester) klapte hun handen stuk. De verlossing was binnen gekomen. Het bestuur van Ajax glom als koper in een antiekwinkel. En de supporters wreven zich in de handen, omdat de woorden over de spits hoge verwachtingen met zich mee bracht. De eerste training van Gabrich was legendarisch. De Ajax spelers keken hun ogen uit. De man uit Argentinië die in zijn thuisland wel wat gewend was, kon er echt helemaal niets van. Het hoge baltempo, circulatie en positiespel waren teveel voor Gabrich. Gabrich kwam in een omgeving terecht waar hij zich voetballend absoluut niet prettig voelde. Zijn medespelers vroegen zich ook direct af wat de man in hemelsnaam kwam doen. Voetballend kwam hij er gewoonweg niet aan. Men vroeg zich überhaupt af of Gabrich nu links- of rechtsbenig was. En dat was niet omdat hij tweebenig zou zijn, maar meer omdat beide benen dramatisch waren. Gabrich werd een regelrechte cultheld. Andere clubs lachten de man uit Rosario uit. De mastodont werd een juffertje genoemd en tegenstanders pakte de spits keihard aan.
10 wedstrijden speelde Gabrich bij Ajax. Nog veel als je bedacht dat hij er werkelijk niets van kon. In die 10 wedstrijden scoorde hij uiteraard geen één keer. Gabrich kwam niet eens in de buurt van de goal. Daarvoor lag hij te vaak op de grond. Om met de woorden van Cruijff te spreken, “je moet de bal hebben om te kunnen scoren”. En daar lag het probleem, Gabrich had de bal nooit. Met de wedstrijd tegen NEC als echt dieptepunt. Tegenstander van Gabrich luisterde die dag naar Cees Lok. Lok was een middelmatige voetballer, die tegen goede spitsen vaak genoeg werd weggespeeld. Lok was sterk, maar Gabrich was volgens Van Os en Van Gaal veel sterker. Het verhaal van de wedstrijd was dat Lok Gabrich op alle fronten de baas was. De Hulk uit Argentinië was getransformeerd tot een kabouter. Zijn ploeggenoten waren woedend over zoveel onvermogen. De wedstrijd tegen NEC werd kansloos met 2-0 verloren. En Ajax had genoeg gezien. De miskoop uit Rosario moest zo snel als mogelijk verkocht worden om niet nog meer gezichtsverlies te lijden. De supporters vermaakte zich prima om de speler. Een middelmatige slapstick film was er niets bij. En ook op trainingen lagen zijn medespelers, soms rollend van het lachen om en met hem, op de grond. En Gabrich? Die liet alles gelaten toe. Gabrich verdiende een prima salaris. Hij kon van zijn Ajax-salaris straks leuke dingen doen in Argentinië.
Verlossing voor Ajax
Het was een wonder dat er een club te vinden was, die Ajax een helpende hand wilde bieden. Het Spaanse UD Mérida wilde de spits wel graag overnemen. Onbegrip was groot, dat een toch niet als rijk bekend staande club nog zoveel geld uit wilde geven. Uiteraard werd de spits met een zwaar verlies verkocht, maar dat deerde de beleidsbepalers van de Amsterdamse trots niet veel. Gabrich werd met een strik erom heen richting Spanje gebracht. Gabrich hield het één seizoen vol bij Mérida. Hij speelde hierin 36 wedstrijden en scoorde hierin 1 keer. De club degradeerde en het seizoen erop werd de voetbaltocht door Zuid-Europa ingezet met de volgende club, CF Extremedura. Het trieste feit wilde ook deze club na het einde van het seizoen degradeerde. Gabrich kon er niets van, maar hij had ook nog eens het degradatiespook op zijn schouders. En in een wereld waar veel bijgeloof om de hoek komt kijken, was dat memorabele feit geen reclame. Gabrich speelde 28 wedstrijden voor Extremedura en scoorde ook hierin maar 1 keer. Na de 30 goals in vijf seizoenen bij Newell’s Old Boys werden in de drie daarop volgende jaren maar twee goals (!!) aan zijn totaal toegevoegd. Real Mallorca was het volgende station voor de Argentijnse spits. Mallorca wat toch een redelijke goede naam in Spanje had, was ook maar gematigd tevreden over de prestaties van de spits. En wederom was het maar één seizoen dat hij bij een club speelde. Zeven wedstrijden speelde hij maar voor de eilandbewoners en daarin scoorde hij net als bij Ajax 0 goals.
Zijn carrière in Europa zat erop. Europa had genoeg gezien en er was geen club meer te vinden die het met hem aandurfde. Er zat niets anders op, dan terug te gaan naar Zuid-Amerika. Brazilië was het volgende station en de club luisterde naar de naam van Vitória Futebol Club. Deze club huurde Gabrich van Mallorca. En met Gabrich won met de club zelfs het staatskampioenschap. Gabrich had daar een kleine inbreng in gelet op het schamele aantal van 14 gespeelde wedstrijden. Toch scoorde hij hierin toch nog 5 goals. Weer een jaar later ging Gabrich terug naar zijn geboorteland en ging hij spelen voor Club Atlético Huracán. In zijn gehele carriere kon je één ding niet ontkennen, er zit structuur in zijn voetballeven. Hij bleef bij een club steevast maar één seizoen voetballen en voor de tweede keer op rij scoorde hij een totaal van 5 goals. Gabrich had hier 24 wedstrijden voor nodig. Zijn laatste club was in Chili. Universidad Cátolica was zijn eindstation van een opmerkelijke carriere. Hij speelde hierin twee seizoenen bij de club en werd in zijn eerste seizoen bij de club in Chili kampioen. In totaal scoorde hij ….. 5 goals! Het was een mooie afsluiting.
Onkunde
Elf seizoenen had zijn voetbalcarrière geduurd. Gabrich had zijn doel bereikt. Hij had de krantenkoppen gehaald en had hiermee goed geld verdient. Vele jongetjes in Argentinië dromen van een carriere in het voetbal. Het was niet iedereen gegeven, maar het was hem wel mooi gelukt en dat zal nooit meer iemand van hem afpakken. Zijn naam in Nederland zal altijd blijven bestaan. Gabrich heeft een legendarische status verworven. Het Ajax publiek zal hem nooit meer vergeten. Tegenwoordig is Gabrich trainer van de reserves van zijn eerste profclub, Newell’s Old Boys. En probeert hij de nieuwe Messi en/of Maradona klaar te stomen, een status die hij nooit heeft behaald. In de verste verte zelfs niet. Maar toch was hij tevreden. Hij leeft nu een goed leven en dat is vooral te danken aan dat ene jaar dat Ajax hem de kans gaf. Dat hij deze kans niet kon verzilveren was geen onwil. Nee, het was bij Gabrich meer onkunde.
