De vergeten voetballer is een speler, die in dienst van Ajax is geweest en die op ons supporters een onuitwisbare indruk heeft gemaakt. Of een Ajax-voetballer waar wij goede en warme herinneringen aan hebben beleefd, een voetballer die bekend is geworden door een incident of gewoon om zijn verdiensten voor onze mooie club. Deel 32 willen wij toewijzen aan een Servische speler die na al één jaar tijd een onuitwisbare indruk achterliet: Marko Pantelić
Marko Pantelić werd in het Servische Belgrado geboren op 15 september 1978. Op zijn achtste werd Pantelić  gescout door het grote Rode ster Belgrado. De enige Servische club die de Europa Cup 1 (voorloper Champions League) wist te winnen. Het team was de beste in Europa in 1991. De bekendste spelers waren toen Pancev, Prosinecki, Mihajlovic, Jugovic en de grote ster, Dejan Savicevic. Kleine Marco was toen 13 en stond op het punt om met zijn familie Servië achter zich te laten. Servië was net als geheel Joegoslavië toen in een verschrikkelijke oorlog terecht gekomen. Toen Marko 14 werd begon zijn talent echt boven te drijven. Op zaterdag speelde Pantelić met de jongere elftallen (zijn eigen leeftijd), maar op de zondag speelde hij al mee met de oudere teams. Zijn ster was rijzende, zoals dat zo mooi heet. Op zijn 15e debuteerde Pantelić in de O18 van Rode Ster. En toen trok de oorlog een zware wissel op het gezin Pantelić en maakte een drastische beslissing.

De vlucht naar Griekenland

Door de oorlog en het weinig rooskleurige perspectief in eigen land besloot de familie Pantelić achter zich te laten. Vader Pantelić kreeg een baan aangeboden ion Griekenland. En zo wilde het dat het gehele gezin de overtocht maakte naar het Griekse vaste land. Zijn vader kreeg een baan aangeboden in de Griekse havenstad Thessaloniki. De stad die sportgek is. De meest bekende voetbalclub van de stad is natuurlijk PAOK. Maar ook Aris en Irkalis spelen op het hoogste niveau. Pantelić koos voor Iraklis. Toen Pantelić tekende besloot de club hem eerst te verhuren aan Kilkisiacos. De club speelde op het derde niveau en zodoende kon Pantelić  zich op een lager niveau al direct profileren. In zijn eerste jaar bij Kilkisiacos scoorde de 16-jarige Pantelić 15 goals in slechts 8 maanden. Helaas schoot het noodlot en raakte de jonge Pantelić  geblesseerd aan zijn knie. Zo erg geblesseerd dat hij geopereerd moest worden en een revalidatietijd in moest lassen. Iraklis besloot hem daarom ook terug te halen. Na zijn blessure speelde Pantelić  zijn wedstrijden alsnog voor Iraklis in de jeugd. Pas in 1996 kreeg hij zijn eerste echte profcontract aangeboden. De club wilde zelfs dat Pantelić  zich zou laten naturaliseren tot Griek. Maar daar had Pantelić  geen zin in. De Grieken hadden zelfs al een naam voor hem: Markos Pantelics. Maar Pantelić  was niet te vermurwen. Hij bleef een trotse Serviër. Iraklis was zwaar beledigd en teleurgesteld, maar Pantelić liet zich niet overhalen. Na één professioneel seizoen bij Iraklis besloot hij in te gaan op een aanbieding om proef e spelen bij de Parijse topclub, Paris st. Germain. PSG wilde graag de Serviër een kans geven.

Toch weer Rode Ster

In de Franse lichtstad begon de 17-jarige Pantelić eerst in het B-team. PSG had een goed team. In het voorgaande seizoen wonnen zij de Europa Cup 2 van Rapid Wien met spelers als Rai, Loco, N’Gotty en Leonardo. Helaas liep het allemaal net wat anders. Door de ruzie die Iraklis had met de familie en ook PSG kreeg Pantelić een speelverbod van 10 maanden. Het Bosman-arrest was ook net ingegaan, dus de voetbalwereld stond qua transfers toen echt in brand. Er heerste heel veel onduidelijkheid en clubs wisten ook niet goed wat ze van de regel moesten denken. Toen het verbod was opgeheven begon Pantelić  in het tweede en scoorde er aan de lopende band. De supporters waren gek met hem. Een beeld wat zich bij veel clubs zou herhalen. Toch haalde Pantelić nooit het eerste elftal, wat hem noopte om toch om zich heen te kijken. PSG wilde Pantelić verruilen aan Porto, maar de familie Pantelić had andere ideeën. Rio Ave zou de volgende club worden, ware het niet dat er een telefoontje uit Servië kwam. Dejan Stankovic wilde Pantelić  graag terughalen naar Rode Ster. En Pantelić kon dat verzoek niet weerstaan. Rode Ster was nog steeds zijn droomclub. Maar eenmaal in Belgrado aangekomen bleek dat ze Pantelić helemaal niet wilde. De spits was vernederd. Met valse voorwendselen keerde hij terug, maar veel geluk zou hij er niet hebben. Het bleek dat een bestuurslid tegen de komst was. Pantelić was des duivels. Hiervoor had hij een lucratief contract afgezegd.

Zwitserland deed hem goed

Drie maanden duurde het tot de herfst van 1998 aanbrak. Pantelić kreeg een nieuwe kans aangeboden. Volgende stop was Sion. Pantelić kreeg een goede aanbieding, maar toen het contract ondertekend moest worden veranderde de club de voorwaarden. Pantelić verloor het vertrouwen in de voetbalwereld. Hoe kon het zijn, dat hem zoveel onrecht in korte tijd werd aangedaan? Toen Pantelić net de hoop op wilde geven kwam er toch goed nieuws uit Zwitserland. Lausanne Sport wilde hem graag inlijven. Pantelić besloot in te gaan op de aanbieding. Hij speelde 20 wedstrijden voor de club en scoorde daarin 14 keer. Tevens won de club de Zwitserse beker.

Stoppen was de enige optie

Na een seizoen in Zwitserland was er veel interesse voor Pantelić. Pantelić liet zich verleiden voor het geld in Spanje en tekende een contract bij Celta de Vigo. maar net als de voorgaande jaren was dit ook een geweldige misrekening. Celta de Vigo wilde een goed figuur slaan in de Primera División en kocht een batterij aan spelers. Tot overmaat van ramp bleek dat Pantelić  de juiste papieren om in Spanje te mogen voetballen niet in zijn bezit had. En wederom was er een seizoen weggegooid. Pantelić besloot een pauze in te lassen. Hij keerde terug naar zijn geliefde Belgrado. Echter toen de Europese competities al waren begonnen stond het Oostenrijkse Sturm Graz op de stoep en de Servische voetbalnomade kreeg zijn volgende kans. Maar ook dat avontuur liep op een enorme deceptie uit. Sturm Graz stuurde de Serviër terug naar Celta de Vigo, die vervolgens het contract met de spits ontbond. En zo was Pantelić op zijn 21e (!!) vele clubs rijker, maar had amper gevoetbald en was opnieuw zonder werkgever.

Terug in Servië

Toen nam Pantelić een drastisch besluit einde van het jaar 2000. Hij besloot definitief te stoppen met voetbal. Het was mooi geweest. Alle plezier was bij de jonge Serviër verdwenen. Pantelić wilde het plezier weer terugvinden en hij ging vooral zaalvoetballen. In Servie is dat een populaire sport en Pantelić bloeide helemaal op. Hij won veel met het zaalvoetbal en dat bracht hem langzamerhand weer terug in de picture. Hij bezocht een wedstrijd van FK Obilić en toen ging het toch weer kriebelen. In het begin trainde hij mee met Obilić, maar besloot toen toch te gaan voetballen bij Smederevo. Twee seizoenen zou de uiteindelijke zegetocht duren. Pantelić had het roer omgegooid en was vastbesloten om te slagen in het voetbal. Het hoogtepunt bij Smederevo was de gewonnen bekerfinale tegen uitgerekend Rode Ster Belgrado. Met de winnende goal van…. jawel, Pantelić. Hij scoorde de Golden Goal in die bekerfinale.  Echter zijn euforische juichen werd hem niet in dank afgenomen door de aanhang van zijn grote liefde, Rode Ster. Malaga stond in de zomer van 2004 op de stoep en wilde Pantelić maar wat graag inlijven. En weer was daar dus zijn droomclub. Maar Pantelić had zijn keuze allang gemaakt. Voor hem was er maar één club. In de winterstop was het dan zover. Pantelić tekende een contract op het moment dat hij geblesseerd was. Helaas voor Pantelić raakte ook zijn grote concurrent Žigić geblesseerd en zodoende moest Pantelić toch sneller gaan voetballen dan gehoopt. Pantelić moest dus direct in zijn eerste wedstrijd geblesseerd aan de wedstrijd beginnen. De supporters van Rode Ster omarmde Pantelić zeker niet. Zij herinnerde hem graag nog aan de goal die hen de beker kostte. Pantelić speelde slecht. Hij kon geen goed doen, totdat op het einde van de wedstrijd hij de bal kreeg op de rand strafschopgebied. Hij was te geblesseerd om nog te rennen. Hij kapte zijn tegenstander helemaal dol en schoot de bal in de goal. Pantelić werd gek en de supporters met hem. Hij was terug en nu kreeg hij wel zijn kans. Uiteindelijk speelde hij bijna twee jaar bij de club. Met een meer da geweldig tweede seizoen waarin hij in 40 wedstrijden maar liefst 24 keer scoorde.

 

Berlijn is de volgende stop

Pantelić had zijn droom waar gemaakt en net op het moment dat hij zijn keuze had gemaakt om zijn leven lang bij zijn jeugdliefde te blijven kwam er dan toch weer het avontuur. Na de eerste drie wedstrijden in het seizoen 2005/2006 te hebben gespeeld kwam daar toch weer de lokroep uit Europa. Club Brugge wilde Pantelić heel graag inlijven, maar het was uiteindelijk Hertha BSC die aan het langste eind trok. De metropool Berlijn trok Pantelić toch meer en de gevallen topclub Hertha BSC sprak hem toch meer aan dan het gemoedelijke Brugge. Zijn start bij de Berlijners was goed. Twee goals in de eerste vier wedstrijden was een prima begin. Maar toen sloeg toch weer het blessurespook toe. Pantelić werd geteisterd door verschillende blessures. Hij speelde uiteindelijk toch nog 30 wedstrijden en scoorde hierin toch nog 12 keer. De drie seizoenen erna was Pantelić los. Hij speelde veel, goed en scoorde aardig wat goals. Hertha was de juiste beslissing geweest. Aan de hand van Pantelić streed de club zelfs nog mee om de Duitse titel. Aan het begin van het seizoen 2009/2010 was Pantelić transfervrij. Hij moest een beslissing nemen over de volgende stap. Het werd uiteindelijk Amsterdam….

Pantelic werd een cult-held

Ondanks de hardnekkige interesse van AS Roma lukte het Ajax aan het einde van de transferperiode in 2009 toch om Pantelić in te lijven. Pantelić kwam in een elftal terecht met spelers als Anita, Lindgren, Eriksen, Alderweireld, Suarez, Vertonghen, Siem de Jong en Gabri. Een 30-jarige Serviër werd dat seizoen een absolute cult-held in Amsterdam. Met zijn wapperende manen was hij een schrik voor de Nederlandse verdedigers. De Serviër was een absolute aanwinst voor Ajax. In de samenwerking met Luis Suarez was hij echt dodelijk. De hoogtepunten regen zich aaneen. Helaas kon de ploeg net niet het seizoen ultiem bekronen met het kampioenschap met dank aan de aartsvijand uit Rotterdam. Zij moesten aan het einde van de competitie spelen tegen grote concurrent Twente.
Toch was het aan het einde toch nog feest en kon Pantelić in de feestvreugde deelnemen. De finale van de beker moest in twee keer worden afgewerkt. Eerst thuis waar Ajax met 2-0 won, maar waar er een legio aan kansen werd gemist. Daardoor werd de uitwedstrijd toch nog spannend. Echter, deze was spannend voor exact 4 minuten en toen scoorde Luis Suarez met een heerlijk afstandsschot. En zo kon Pantelić de beker in de Kuip omhoog houden. Een heerlijk moment voor de speler die inmiddels een absolute clublieveling was geworden. Het grappige was dat bepaalde media Pantelić helemaal niets vonden. Pantelić werd beschouwd als geen-Ajax speler. Maar in zijn eerste klassieker tegen de aartsrivaal uit Rotterdam liet Pantelić direct zijn voeten spreken. De Serviër bereidde drie doelpunten voor en teisterde ook nog eens de paal. De galavoorstelling werd afgesloten met een klinkende 5-0 overwinning. En dat was het moment waarop Pantelić bij een ieder in de armen werd gesloten. Hoogtepunt in dat seizoen was de uitwedstrijd tegen Vitesse waarin het leek alsof de wedstrijd Vitesse-Pantelić werd gespeeld. Pantelić scoorde die wedstrijd drie goals. Pantelić  beweerde later meermaals dat dit de mooiste maanden waren van zijn carriere. Hij had Ajax in zijn hart gesloten en Ajax had dat bij de Serviër gedaan. De teller stopte bij 21 goals. In totaal scoorde Ajax dat seizoen 106 (!!) doelpunten.

De cirkel is rond

Maar toen Pantelić een nieuw contract moest ondertekenen, kwam er een kink in de kabel. Hij besloot toch Ajax de rug toe te keren wat leidde tot een hoop verdriet bij de fans. Turkije lonkte, maar Pantelić besloot terug te keren naar Griekenland en koos voor een zeer lucratief contract bij de Griekse topclub Olympiakos Piraeus. De club had altijd veel indruk op hem gemaakt en juist dat was de reden om bij de club te tekenen. Een terugkeer naar Rode Ster was even aan de orde geweest, maar dat had de opkomst van een aantal talentvolle spitsen tegengehouden. En dat wilde Pantelić niet laten gebeuren. Uiteindelijk was de club uit Piraeus zijn laatste kunstje. Drie seizoenen zou het uiteindelijk nog duren. De eerste twee seizoenen liet de Serviër wederom zijn voeten spreken. 42 wedstrijden en 20 goals waren zijn bijdrage, maar je merkte al gauw dat het steeds iets minder werd. Het prof zijn begon langzaam zijn tol te eisen. In zijn laatste profseizoen speelde hij nog maar 9 wedstrijden en scoorde nog maar 1 keer. Aan het einde van 2013 besloot Olympiakos zijn contract niet meer te verlengen en besloot Pantelić definitief te stoppen.
Nu heeft Pantelić een restaurant en doet hij af en toe nog wel eens wat in de voetballerij. Maar de fans van Ajax zullen hem nooit meer vergeten. De hak-voorzet op Emanuelson in de gewonnen topper tegen PSV, de weergaloze wedstrijd in de gewonnen topper tegen Feyenoord  en zijn drie goals tegen Vitesse zijn maar een aantal beelden die we ons zo weer voor de geest kunnen halen. Eigenlijk is het vreemd dat iemand die maar één seizoen bij ons heeft gespeeld zoveel indruk heeft gemaakt. Als hij nu in Amsterdam zou lopen, zou hij door vele Ajax fans worden aangeklampt. Zijn spel, zijn werk-ethiek, zijn goals, dit waren allen ingrediënten die hem enorm populair maakte. We zullen Pantelić nooit meer vergeten ook al waren het maar 8 maanden in het mooiste shirt dat er is. En dat kan Pantelić alleen maar zelf ook beamen.